چند ازین الفاظ و اضمار و مجاز سوز خواهم سوز با آن سوز ساز
آتشی از عشق در جان بر فروز سر بسر فکر و عبارت را بسوز
عاشقان را هر نفس سوزیدنیست بر ده ویران خراج و عشر نیست
روح شعله وری که آتش در بیشه اندیشه ها زد و با ترسیم افقهای متعالی چشم اندازی تازه فراروی تشنگان معرفت گشود.
مولانا این "جانِ شیفته" در چنین روزهائی به اصل خود رجعت کرد و جان عاریت تسلیم جانان نمود هرچند در این خاکدان نیز افلاکی زیست و جز تجلّیات معبود جلوه ای برایش جاذبه نداشت . روز عروجش عُرس نام گرفت که برای آن جان سوخته در آتش فراق مبارک روزی بود
بگذار جسم و جان شو رقصان بدان جهان شو مگریز اگر چه حالی شور و شر است مردن
روح بزرگ و با جلالت جلال الدین پس از چندی بیماری و تب خرقه نحیف خاکی را تهی و به افلاکیان پیوست
چون زین قفس برستی در گلشن است مسکن چون این صدف شکستی چون گوهر است مردن
غزل:2037
نقل است روزهائی که مولانا در بستر بیماری افتاده بود مردم قونیه از هرگروه به عیادت او می‌آمدند؛ روزی شیخ صدرالدین قونوی عالم بزرگ قونیه و جمعی از عالمان به عیادتش آمدند، صدرالدین بر بالین مولانا نشست و گفت: «شفاک الله شفاء عاجلا! خداوند شما را شفا دهد و صحّت برگردد که شما جان عالمیان هستید.» مولانا در جواب او گفت: «پس از این، شفای خداوند شما را باشد! در میان عاشق و معشوق پیراهنی بیش نمانده است »
بدان شه کو مرا آورد کلی روی آوردم وزان کو آفریدستم هزاران آفرین دارم
غزل:1426
و در تسلی شاگردان گفت:
جنازه ام چو ببینی، مگو فراق فراق مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد
فرو شدن چو بدیدی، برآمدن بنگر غروب شمس و قمر را چرا زیان باشد؟
ترا غروب نماید ولی شروق بود لحد چو حبس نماید، خلاص جان باشد
غزل:911
در شب آخر از حیات دنیویِ مولانا ؛ سلطان ولد بر بالین پدر نشسته و به چهره پدر خیره مانده بود؛ مولانا دیدگان خود را گشود ، به سلطان ولد نگاه کرد و گفت: بهاءالدین! من خوشم ، برو سری بنه و قدری بیاسا و مرا تنها بگذار . می‌گویند: این آخرین غزلی است که بر زبان مولانا جاری شده است:
رو سر بنه به بالین، تنها مرا رها کن ترکِ منِ خرابِ شب گردِ مبتلا کن
دردی است غیر مردن، آن را دوا نباشد پس من چگونه گویم کین درد را دوا کن
در خواب، دوش پیری، در کوی عشق دیدم با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن
غزل:2039
و سرانجام در روز یکشنبه 17 دسامبر 1273 میلادی رودخانه عظیم و خروشان جان مولانا به اقیانوس کبیر وحدت که بازگشتگاه همه هستی و نیستهای هست نما می باشد مراجعت کرد
ان فی موتی حیاتی یا فتی کم افارق موطنی حتی متی
فرقتی لو لم تکن فی ذا السکون لم یقل انا الیه راجعون
راجع آن باشد که باز آید به شهر سوی وحدت آید از تفریق دهر
مثنوی ؛ دفتر اول
+ نوشته شده توسط سیامک مختاری در سه شنبه بیست و هشتم آذر ۱۳۹۶ و ساعت 16:0 |