آخرین مطالب
امکانات وب
چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم نه شبم نه شب پرستم که حدیث خواب گویم
غزل:1621
و در غزلی دیگر خود را غلام ماه می داند و می گوید:
من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو پیش من جز سخی شمع و شکر هیچ مگو
غزل:2219
فصل مشترک آفتاب و ماه ؛ پرتو افشانی و روشنی بخشی می باشد.
کار انسانهای معنوی هم به تعبیر مولانا روشنی بخشیدن و گرمی افزودن است:
کار مردان روشنی و گرمی است کار دونان حیله و بی شرمی است
نام و یادشان موجب نورانیت باطن می گردد:
چو جهان فسرده باشد چو نشاط مرده باشد چه جهانهای دیگر که ز غیب برگشایی
ز تو است این تقاضا به درون بی‌قراران و اگر نه تیره گل را به صفا چه آشنایی
دیوان شمس ؛ غزل:2838
نیما گوید:ياد بعضي نفرات روشنَم مي دارد قوّتم مي بخشد ره مي اندازد و اجاقِ كهنِ سردِ سَرايم گرم مي آيد از گرميِ عالي دَمِشان. نام بعضي نفرات رزقِ روحم شده است. وقت هر دلتنگي سويشان دارم دست جرأتم مي بخشد روشنم مي دارد.
فلکی به گرد خاکی شب و روز گشته گردان فلکا ز ما چه خواهی نه تو معدن ضیایی
دیوان شمس ؛ غزل:2838
و قندیلهای فسرده یخ را با فروغ و تابش خود به آرامی ؛آب می کنند.
نقل است مولانا هرگاه از مأذنه ؛ نام محمد (ص) و صدای شهادت مؤذن به رسالت آن حضرت (ص) را می شنید ؛ می گفت : نامت بماند تا ابد ای جان ما روشن ز تو !
در دیوان شمس نیز در بیت فرجامین ترجیع بندی با مطلع:
هرگز ندانستم که مه آید به صورت بر زمین آتش زند خوبی و در جملهٔ خوبان چنین
گوید:
جانت بمانا تا ابد ای چشم ما روشن به تو ای شاد و راد و مؤتلف جان دو صد چون من به تو
دیوان شمس ؛ قسمت ترجیعات ؛ ترجیع:23
و در غزلی با مطلعِ : "جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی" :
چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان آمیخته‌ای با جان یا پرتو جانانی
نور قمری در شب قند و شکری در لب یا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانی
غزل:2572
مولانا در توصیف حسام الدین چلبی در آغاز دفتر ششم مثنوی گوید:
چون جمادند و فسرده و تن‌شگرف می‌جهد انفاسشان از تل برف
چون زمین زین برف در پوشد کفن تیغ خورشید حسام‌الدین بزن
هین بر آر از شرق سیف‌الله را گرم کن زان شرق این درگاه را
برف را خنجر زند آن آفتاب سیلها ریزد ز کهها بر تراب
انسانهای به معنی واقعی معنوی "به جای ناسزاگفتن به تاریکی شمعی روشن می سازند" بر خلاف کسانی که کارشان کُشتن چراغست و گستردن ظلمت و شاملو در توصیف اینگونه اشخاص گوید: : روزگار غریبی است نازنین/آنکه بر در می کوبد شباهنگام / به کُشتن چراغ آمده است.
اینان " صفت چراغ " دارند:
صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی
دیوان شمس ؛ غزل:2838
برچسب : یادداشتهای,تلگرامی,مردان,روشنی, نویسنده : farshiyaa2 بازدید : 141